Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!

บ๊ายบาย Live Spaces

blog นี้คงเป็น blog สุดท้ายใน Live Spaces แห่งนี้

แต่ยังไม่ได้หายสาปสูญไปไหนนะครับ แค่ย้ายไปอยู่ที่ใหม่ล่ะครับ

ตามไปอ่านได้ที่ http://thee98.co.cc/ โลดดด

บ๊ายบาย

ธีรเดช

15 Jan 10 : ฉันรู้สึกได้แค่นี้

ไม่รู้จะกลั่นกรองออกมาเป็นตัวหนังสือได้อย่างไร

มีสิ่งที่อัดอั้นอยู่ภายในใจเยอะมาก

บางทีก็รู้สึกถึงแรงดันในเส้นเลือดที่มากกว่าปกติบริเวณหัว

ตึงมาก.. ปวดหัว..

 

ในหัวฉันตอนนี้เหมือนมีอะไรกระจัดกระจายเต็มไปหมด

ฉันพยายามที่จะจับมันให้อยู่เป็นกลุ่มๆ ให้มันอยู่นิ่งๆ ให้มันเป็นระเบียบ

แต่มันก็ทำไม่ได้ เหมือนจับวาง พอปล่อย มันวิ่งพล่านเหมือนเดิม

 

ฉันรู้สึกว่าหัวมันแบลงค์ๆ เหมือนไม่มีสาระแก่นสารอะไรให้หยิบมาใช้เมื่อจำเป็นได้เลย

เคยรู้สึกไหม เวลามีคนมาปรึกษา หรือมาถามอะไร ข้างในลึกๆเราก็อยากช่วย อยากถ่ายทอดเรื่องราวดีๆให้ฟัง

เรารู้ว่าในหัวมันมี มันเคยผ่าน แต่ไม่สามารถหยิบมันออกมาได้ และฉันเกรงว่า ยิ่งฉันไม่ได้หยิบมันออกมานานเท่าไร

มันก็จะยิ่งเลือนลางไปมากเท่านั้น

 

ฉันจะทำให้กลไกต่างๆเหล่านี้กลับมาใช้งานได้ปกติ ได้อย่างไรนะ

ฉันสงสัย..

ฉันกลัวเหลือเกินว่า ต่อไปฉันอาจเป็นมนุษย์ที่ทำได้ดีที่สุดก็แค่หายใจปล่อยก๊าซเสียไปวันวัน

 

 

ธีรเดช

15 Jan 10 : ชีวิตเวียนมาครบรอบอีกครั้ง

ขอแว๊ปจากงานมาเขียนแป๊บนึงละกัน ช่วงนี้เป็นบ้าอะไรไม่รู้เหนื่อยมาก เหนื่อยตลอดเวลา ตั้งแต่ช่วงปีใหม่แล้วล่ะ

ปวดหัว เหมือนนอนไม่พอ หัวเบลอๆ สมาธิสั้นมาก ทั้งๆที่นอน 7-8 ชั่วโมงเกือบทุกวัน (ตี 4 ถึง 11 โมง) หรือว่าเพราะตื่นตอนกลางวันหว่า

แล้วพอเกิดอาการอย่างงี้ สิ่งที่ตามมาคือ productivity ลดลงมากมาย สมาธิหลุดง่ายมาก เหมือนล่องลอยๆตลอดเวลา

แม่งไม่ชอบอาการอย่างงี้เลยหว่ะ มันดูเหมือนเป็นคนที่ไร้ประสิทธิภาพ ทำงานก็แสดงความเห็นอะไรที่เป็นประโยชน์ไม่ค่อยได้

ยิ่งพอมีรุ่นหลังๆเข้ามาที่ไฟแรงๆ กระตือรือร้น ยิ่งรู้สือคอนทราสว่ะ กดดันนะ แต่มันเป็นเพราะอะไรว่ะ ดูอาการมันแย่ลงทุกวันทุกวัน

ทำไงว่ะ ทำไงดีว่ะ กูไม่อยากอยู่ในสภาพอย่างงี้ไปยังงี้ตลอดเวลานะเว้ย

 

Motivation ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหนหมด แต่ก่อน Motivation กูแรงกล้ามากจนถึงขนาดเปลี่ยนนิสัยตัวเองได้

แต่เดี๋ยวนี้แม้แต่จะบังคับให้ตัวเองมีใจจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งมันถึงทำได้ยากยิ่ง

 

บางอย่างมันก็ไม่จำเป็นต้องหาสาเหตุปาวว่ะ

แล้วยังไงว่ะ หาสาเหตุไม่ได้แล้วกูต้องฝืนยังงี้ไปตลอดเหรอ

ก็ขอให้ทำให้ได้ละกัน

 

ธีรเดช ณ ช่วงเวลา cos(pi)

6 Jan 10 : บริจาคเกร็ดเลือด #3

เมื่อวานเจ้าหน้าที่ของสภากาชาดไทยโทรมาขอให้ไปบริจาคเกร็ดเลือดกรุ๊ป A เนื่องจากมีคนต้องการด่วนมาก ก็ตั้งใจว่าจะไปวันนี้ล่ะ แต่บังเอิญเมื่อวานทำงานเพลินไปหน่อยกว่าจะได้นอนก็ตี 5 นับไป 6 ชม.. โอ้ว.. 11 โมง เลยรึ.. เอาเข้าจริงๆก็ตื่นเกือบเที่ยง

วันนี้ก็ไม่รู้เป็นไร รถโคตรติดเลยกว่าจะไปถึงก็บ่าย 2 เขียนๆ เจาะๆ แทงๆ อ๊ากสสส

วันนี้ทำไมเจ็บจัง

เจาะเสร็จดึงเข็มออก เลือดทะลัก รอยเจาะช้ำเล็กน้อย ก็นะๆ ไปทำบุญๆ รอยช้ำนิดเดียวก็หาย

วันนี้คุยกับเจ้าหน้าที่ไปหลายเรื่องเลย โดยเฉพาะเรื่องสงสัยมานาน ว่าทำไมห้องบริจาคมันต้องเปิดแอร์หนาวขนาดนั้น เปิดหนาวแล้วให้คนบริจาคห่มผ้า

ได้ความมาว่า.. เกร็ดเลือดมันต้องอยุ่ที่อุณหภูมิ 22-24 องศา เค้าเลยต้องเปิดหนาวขนาดนั้น.. ตอนเลือดย้อนกลับเข้าตัวก็โคตรหนาวเลย..

 

อยากได้เกร็ดเลือดอีกก็โทรมนะจ๊ะ
ถ้าไม่มี request ธีรเดชจะไปบริจาคแบบธรรมดานะจ๊ะ

21-22 Nov 09 : วันอภิมหามงคลฤกษ์ของจริง!!

เสาร์อาทิตย์นี้ (21-22 พ.ย.) คงเป็นวันอภิมหามงคลฤกษ์เป็นแน่ หลายๆงานพร้อมใจกันจัดอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ดีหน่อยที่ข้าพเจ้าสามารถไปร่วมได้ครบทุกงาน

วันเสาร์ที่ 21 มีงานจตุรมิตรฯ ครั้งที่ 25  และงานแต่งงานเพื่อนโน๊ต เพื่อนที่คณะ

วันอาทิตย์ 22 มีงานแต่งงานเพื่อนฟ้า เพื่อนโพธิสารฯ

วันเสาร์ตื่นแต่เช้า….. ประมาณ 11 โมง 5555 รีบไปที่สนามศุภฯก่อนคนจะทะลัก ก็โอเค มีเพื่อนไปล่วงหน้าก่อนแล้วก็พอมีที่นั่งดีๆบ้าง แล้วก็รอดูบอลเปิดสนาม สวนกุหลาบฯ – เทพศิรินทร์ จบเกมส์สวนกุหลาบฯชนะเทพศิรินทร์ 1-0 โย่วๆๆๆ.. เฮ..

  สวนสนาม

ณิชคุณ ณ สวนกุหลาบ ๕๕

จับมือกันๆ ฮาาา

ชัยชนะ!!

จบคู่แรกก็รีบไปขึ้นรถเพื่อไปงานแต่งงานเพื่อนโน๊ต ที่มหาชัย ร้านนิวรสทิพย์ เป็นคนแรกของรุ่นที่แต่งงาน ยินดีด้วย เพื่อนๆต่างก็ตาร้อนผ่าว หนาวๆร้อนๆไปตามๆกัน

 

วันอาทิตย์ตอนเย็นก็นั่งรถเมล์ไปรวมพลกันที่ รร.โพธิสารฯ เพื่อรอราชรถมารับไปที่โรงแรมริเวอร์ นครปฐม สถานที่จัดงานแต่งงานของเพื่อนฟ้า ^^ ตอน ม.ต้น ยังแกล้งกันอยู่เลย วันนี้แต่งงานเป็นศรีภริยาเสียแล้ว ยินดีด้วย.. และวันนี้ก็เป็นเหมือนวันรวมรุ่นของพวกเราอีกครั้ง เพื่อนๆที่ไม่ได้เจอเกือบ 10 ปี ก็ได้มาเจอที่งานนี้ มีความสุขจังเลย

 

ธีรเดช จะ แต่ง บ้าง 555

12 Nov 09 : การผจญภัยของ Notebook เครื่องใหม่ของฉัน

กลับมาแล้ว ไม่ได้หายไปไหนนะ หลังจากกลับจากเที่ยวน่านครั้งนั้น ก็งานเข้าทันที Notebook มันออกอาการแปลกๆ โปรแกรมอืด ถ่ายข้อมูลช้ามาก แถม Start Windows 5 นาที Hibernate อีก 10 นาที ไม่ไหวแล้ววว.. Format windows ลงใหม่ไป 2 รอบ อาการก็กลับมาอีก ก็เลยคิดว่า มันคงสิ้นอายุขัยจริงๆแล้วล่ะ ใช้มาเกือบ 5 ปี เปลี่ยนเมนบอร์ดไป 1 รอบตอนหมดประกันพอดี

พอดีใกล้ Commart ก็เลยคิดว่าซื้อใหม่ดีกว่า จะได้เอาเครื่องเร็วๆมาทำงาน งานจะได้เสร็จเร็วๆ (รึเปล่า 555) เครื่องเก่าก็ใช้ซะคุ้มเหลือเกิน เครื่องเก่า Acer Travelmate จอ 15.4” หนัก 3 กิโล..หนักมากๆ ไม่รู้ว่าแต่ก่อนแบกได้ยังไงทุกวัน ราคาก็ถือว่าถูกในตอนนั้น 42700 บาท.. ก็ซื้อมาด้วยเงินรางวัล Dtac Nokia iAwards ล่ะครับ งานนี้มีบุญคุณต่อกระผมมากมาย ถ้าไม่มีงานนี้คงไม่มีเงินไปซื้อ Notebook มาใช้งาน รวมถึงทำโปรเจค ก็ตั้งใจว่าจะถอนทุนคืน ก็ถอนคืนซะจนไม่รู้จะเรียกว่ายังไงแล้ว 555 เก็บมาดาวน์บ้านได้ละกัน หุหุ

ครั้งนี้ก็คิดว่าซื้อมาทำทุน และจะถอนทุนคืนให้หมดสิ้นเร็วๆนี้ ตอนตัดสินใจซื้ออีก 2 วันก็ Commart แล้ว ไม่ค่อยได้มีเวลาศึกษาเท่าไรเลย เอาวะไปลุยๆกันหน้าบูธเลยละกัน ไปดู Lenovo ก่อนเลยวันแรก เพราะมีพิธีเปิด เข้าไปใน Planary Hall ไม่ได้ ก็เลยดูแต่ข้างนอก ดูแล้วรู้สึกถูกใจเลยอ่ะ ถูกชะตามากๆ บอกไม่ถูก อารมณ์ประมาณว่า กูต้องเอามาครอบครองให้ได้ 55 ราคาก็โอเค พอ Hall เปิด ก็แทบไม่ได้ดูยี่ห้ออื่นเลย ถูก Lenovo ครอบงำไปแล้ว วันต่อมาก็มาซื้อเลย ผ่อนบัตรเครดิต 0% 10 เดือน แถมได้ Cash Back อีก 3% อีก ดีจริงๆ ^^

รุ่นที่ซื้อก็ Lenovo Y450 Core2duo P8700 2.53GHz NVidia GT 240M Ram 4 GB นี่แหละที่ฉันต้องการรร ฮ่า

ตอนรับของก็ test dead pixel เจอไป 2 เครื่อง รับของมาก็กลับบ้านอย่างมีความสุข กลับมาลง XP แล้วเพิ่งรู้ว่าการ์ดจอยังไม่ทำ Driver สำหรับ XP มีแต่ของ Vista กับ 7 โอ้วก๊อดด ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะเจอเหตุกาà¸
£à¸“์ยังงี้ขึ้นกับ XP ผู้ซึ่งไม่เคยมีปัญหาเรื่อง Driver 55 สุดท้ายก็ต้องลง Windows 7 Ultimate 64-bit ไป จะได้มองเห็น Ram เต็ม 4GB ลงเสร็จก็งง ทำอะไรไม่ถูก ศึกษาไปสักระยะก็โอเคขึ้น ตอนแรกที่ไม่อยากใช้เพราะกลัวมีปัญหาเรื่องลงโปรแกรมเหมือน Vista สมัยนั้น แต่ดันลงโปรแกรมได้หมดเลยแฮะ ตอนนี้ก็เลยหลงรักแล้วล่ะ ฮ่าๆ

ใช้ไปได้สักพักก็สังเกตว่า บริเวณจอด้านขวา มันจะสั่นเป็นคลื่น ที่ระดับความสว่างจอค่านึง ที่เป็นระดับที่เหมาะสมที่สุดสำหรับใช้ที่บ้าน เห็นแล้วหงุดหงิดมากๆ ก็เลยไปที่ร้านให้เค้าดูหน่อย ช่างที่นี่ดีมากๆเลยครับ บริการดี ได้ใจผมไปเต็ม ขอบอกซื่อร้านละกัน J.I.B. ครับ ไปถึงช่างก็ลอง test ดูว่าเป็นที่ driver การ์ดจอหรือเปล่า uninstall แล้วลงของช่าง ปรากฏว่ายังเป็นอยู่ เค้าก็เลยจะเปลี่ยนเครื่องใหม่ให้ โดยจะถอด HDD เครื่องนี้ไปใส่เครื่องใหม่จะได้ test ได้ โอ้โห สุดยอดเลยครับ ก่อนมาที่ร้านก็คิดมาโดยตลอดว่าอยากจะลองเอา HDD ไปใส่เครื่องใหม่ จะได้ scope Factor ได้ ก็คิดว่าเค้าคงไม่ยอมชัวร์ เครื่องใหม่แกะกล่องใครจะอยากให้แกะเครื่องว่ะ แต่นี่ช่างเค้าเสนอเองเลย สุดยอดครับ ^^

พอลองเครื่องใหม่ ปรากฏว่าหายครับ ไม่เป็นแล้ว ตอนนั้นใจชื้นขึ้นมาเลยครับ นั่งคิดไม่ตกตั้งหลายคืนว่าจะเอามาเปลี่ยนดีมั้ย เพราะกลัวเปลี่ยนแล้วจะได้เครื่องที่มีปัญหามากกว่าเดิม เครื่องใหม่ก็ดันเจอ dead pixel อีก แย่จริงๆ ก็ลองอีกเครื่องกลายเป็นว่าจอสั่นกลางจอเลย เหอะๆ ก็เลยบอกเค้าว่าขอลองเครื่องใหม่แต่เอา lot เดียวกับเครื่องเมื่อกี้นะ มันมี defect เป็น lot เลยแฮะ สุดท้ายก็ได้เครื่องใหม่มาสมใà
¸ˆà¸„รับ โอเคเลยล่ะ สบายใจ  แต่กว่ามาถึงจุดนี้ต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่าง Value System (ดูแลประกัน) กับ J.I.B. เพราะเครื่องเก่าเราไปลงทะเบียนซื้อประกันเพิ่มเป็น 3 ปีกับทาง Lenovo แล้ว แต่ประกันเปลี่ยนเครื่อง 7 วันนี่เป็นของทางร้าน ซึ่งตอนแรกทางร้านเค้าจะไม่ยอมเปลี่ยนเครื่องใหม่ให้ ก็เลยต้องไปปรึกษากับ Value เค้าก็บอกให้ทำ Remark ให้เรา แล้วต้องทำเอกสารส่งเรื่องกลับไปทาง Lenovo ซึ่งในที่สุดเค้ายอมทำให้ ไม่งั้นต้องยอมเสียประกันเครื่องเก่า และซื้ออันใหม่ ขอบคุณจริงๆครับ ร้านนี้ได้ใจผมไปเต็มๆเลย

แต่สบายใจไม่นาน.. หลังจากเปลี่ยนเครื่องใหม่สดๆร้อนๆก็มานั่งทำงานที่ True Cofee Siam Square เสียบปลั๊กวางอยู่บนโต๊ะ เกิดอยากเข้าห้องน้ำ ก็เลยเดินข้ามสายไฟไป แต่ไม่รู้อีท่าไหน รองเท้าดันไปเกี่ยวสายซะงั้น กระชากแรงมาก โน๊ตบุ๊กเครื่องใหม่ข้าพเจ้าก็ค่อยๆตกลงมาสู่พื้น หน้าเสียเลย เงินเกือบสี่หมื่นจะละลายไปกับสายลมแล้วหรือ รีบเดินมาดู แผงพลาสติกหลังเครื่องอ้าออกมา ขอบจอที่เป็นพลาสติกก็อ้าเช่นกัน body หลังจอเป็นรอยกระแทก น้ำตาจะไหลลล ทำไมต้องเกิดเรื่องยังงี้ด้วยว่ะ เหมือน Notebook เครื่องก่อนเลย ซื้อมา 10 วันตกพื้น มองในแง่ดีก็ถือว่าได้ drop test แล้ว หึหึ

กลับมาบ้านเพิ่งเห็นว่าพลาสติกวงแหวนรอบช่องเสียบ jack สายไฟ แตกขวางช่องเสียบไฟ อ่อย หงุดหงิดตัวเอง ทำไมนะ ทำไมของบางอย่างยิ่งดูแลมากเท่าไร ก็มักจะมีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นทุกที จบแล้วดีกว่า  เสียใจหว่ะ

ปล. เวลาซื้อประกันเพิ่ม ควรลงทะเบียนเมื่อรู้ว่า S/N มันนิ่งแล้ว คือ หลังสิ้นสุดประกันร้าน 7 วัน.. ไม่เช่นนั้นคุณก็ต้องไปตบตีกับทางร้านเองนะครับ เหอะๆ

23-25 Oct 09 : ทริปล่องแก่งลำน้ำว้า น่าน (ตอนที่ 2 : ขึ้นดอย)

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจล่องแก่งลำน้ำว้า ก็มุ่งหน้าเข้าสู่อุทยานแห่งชาติศรีน่าน จองบ้านพักที่ผาชู้ไว้ บ้าน 1 หลัง สำหรับนอน 6 คน มีอยู่ 3 ห้อง 2 ห้องน้ำ แต่เอาเข้าจริงๆอยู่ได้ซัก 20 คนเลยทีเดียว  เราไปกัน 14 คนก็เลย เหมาๆเนียนๆเป็น 1 บ้าน กับอีก 1 เต้นท์ แล้วมายัดๆกันในบ้านทั้งหมด

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ถึงเวลามากำจัดเสบียงกันแล้ว แต่ละคนก็เหนื่อยอ่อนจากการล่องแก่งก็กินกันพอเป็นพิธี ซัดเบียร์ไป 1 ลัง พอให้นอนหลับสบาย แล้วก็แยกย้ายกันนอน เพราะวันรุ่งขึ้นต้องตื่นตั้งแต่ 4.30 น. เพื่อเดินทางไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ ผาหัวสิงห์ ดอยเสมอดาว

โดนแซะออกจากเตียงพร้อมกับมวลรวมแอลกอฮอล์ที่ยังถูกกำจัดไม่หมด แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคไปการไปดูพระอาทิตย์ขึ้นวันนี้ ลุยๆ!! ขณะเดินทางรถตู้ก็แบกน้ำหนักพวกเราไปไม่ไหว เร่งไม่ขึ้น ก็ต้องสละยาน ช่วยกันเข็ญ ช่วยกันลุ้น ให้ไปให้ทันพระอาทิตย์ขึ้น

 

ไปถึงดอยเสมอดาวทันเวลา สวยงามมากๆ วิวสวยจริงๆ เห็นแล้วรู้สึกอยากจะนอนที่นี่มาก แต่น่าเสียดายที่เมื่อคืนฟ้าปิดก็เลยมองไม่เห็นดาวกัน เดินไปที่จุดชมวิว รอดูพระอาทิตย์ขึ้น บางส่วนก็ปีนขึ้นไปที่ผาหัวสิงห์ที่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า โหดมากๆๆ  เราอยากขึ้นไปมากๆแต่ท้องไส้ปั่นป่วนก็เลยตามขึ้นไปไม่ทัน ก็นั่งà¸
£à¸­à¸­à¸¢à¸¹à¹ˆà¸‚้างล่างดีกว่า

ไม่นานพระอาทิตย์ก็โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า หมอกก็พยายามหนีความร้อนจากดวงอาทิตย์หล่นมากองอยู่ด้านล่าง บางส่วนก็ไหลไปกองที่อีกหุบเขาหนึ่ง สวยงามมากๆๆ เท่าที่ดูเราชอบวิวของที่นี่ที่สุดเลยล่ะ ทะเลหมอกก็สวยงามมากจริงๆ ไม่เคยเห็นทะเลหมอกที่สมบูรณ์ขนาดนี้มาก่อนเลย ทุกครั้งก็เข้าใจว่าทะเลหมอกต้องมาดูตอนหน้าหนาวเท่านั้น แต่จริงๆแล้วช่วงปลายฝนต้นหนาวนี่แหละ สุดยอดที่สุดแล้ว ^^

หลังจากดื่มด่ำและธรรมชาติและชักภาพกันจนสาแก่ใจแล้ว ก็เดินทางกลับที่พักอาบน้ำแต่งตัวแล้วขนสัมภาระขึ้นรถ พร้อมลุยผาชู้ต่อ.. เย่!

 

 

ไปถึงก็ลุยทันที ทางขึ้นเขามันชันอย่างต่อเนื่อง เดินๆเข้าไป ทางขึ้นผานี่สุดๆไปเลย มีแต่หินกับหน้าผา ถ้าพลาดนี่ตกเขาเอาง่ายๆเลย เป็นทางเดินทางเสียวที่สุดตั้งแต่เคยปีนเลย นึกแล้วยังเสียวไม่หาย ใครหนอเป็à¸
™à¸„นคิดเอาเสาธงขึ้นไปปักที่ยอดหน้าผาเนี่ยยยย!!

 

เดินกลับลงมา เดินทางไปกินข้าวกลางวันในตัวเมืองนาน้อยเติมพลังพร้อมเดินทางไปยังเสาดินนาน้อยต่อไป

แดดแรงมากกก!! แต่ยังไงเราก็จะสู้ เดินบุกเข้าไปเลย!! ผิวไหม้ก็เพราะที่นี่แหละ 55

 

ที่นี่มีต้นไม้ชนิดหนึ่งชื่อว่าต้นดิ๊กเดียม มีความพิเศษตรงที่เมื่อเราเอานิ้วไปจี้ที่ลำต้น กิ่งและใบมันจะสั่นไหวราวกับคนบ้าจี้ ฟังแล้วเหมือนในนิยายแฟนตาซี แต่มันเป็นยังงั้นจริงๆนะ ลำต้นมันไวต่อการสัมผัส คงคล้ายๆกับไมยราบล่ะคับ เราก็จี้เล่นจนพอใจ แล้วก็ขึ้นรถเตรียมตัวบุกอุทยานแห่งชาติขุนสถานกัน!!

อุทยานแห่งชาติขุนสถานเป็นอุทยานเปิดใหม่ สวยมากกกกก บรรยากาศดีสุดๆไปเลย ตอนแรกกะจะนอนที่นี่เพราะดูรูปแล้วชอบมากห้องนอนผนังเป็นกระจกตื่นมาเห็นทะเลหมอก เหมือนลอยอยู่ในสวรรค์ แล้วตอนนี้ค่าที่พักก็ยังไม่ต้องเสีย แต่จองไม่ทันมันเต็มไปอย่างรวดเร็ว น่าเสียดาย ก็คิดว่ายังไงก็ขอแวะมาเชยชมเสียหน่อย ถ่ายรูปไว้เยอะมาก

พอถึงตอนเย็นก็แวะไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่บ้านชาวบ้านแถวนั้น สวยงามมากก ^^

เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวในตัวเมืองแพร่ แล้วมุ่งหน้ากลับสู่กรุงเทพฯเมืองฟ้าอมร พร้อมรับมือกับงานท่วมถ้นต่อไป

จบแล้วครับสำหรับทริป 3 วัน 2 คืน ในเมืองน่าน เป็นทริปที่มีความสุขมากๆ ได้เที่ยวจุใจจริงๆ แล้วแต่ละที่ก็สวยงามสุดยอดไปเลย ^^
ใช่จ่ายไปทั้งหมด 4600 บาทถ้วนๆ ถือว่าคุ้มมากๆเลย

  เวเฟอร์เคลือบช็อกโกแล็ต

ธีรเดช เที่ยวหลังชนฝา

23-25 Oct 09 : ทริปล่องแก่งลำน้ำว้า น่าน (ตอนที่ 1 : ล่องแก่ง)

การล่องแก่งเป็นสิ่งหนึ่งที่อยากทำมานานมาก แต่ไม่มีโอกาสได้ลองเสียที เพราะเป็นการเที่ยวที่ใช้เงินค่อนข้างเยอะ จนเมื่อเดือนที่แล้วได้ไปล่องแก่งหินเพิง ที่ปราจีนบุรีเป็นครั้งแรก ก็รู้สึกไม่โดนเลย มันติ่งมากๆ ได้ล่องแค่ 2 กิโล แถมต้องเดินขึ้นไปอีกต่างหาก ก็บอกกับตัวเองว่าเป็นการเริ่มต้นก่อนลุยของจริงละกัน

ล่องแก่งลำน้ำว้า ได้ยินชื่อเสียงของความสุดยอดมากนานแล้ว เป็นการล่องแก่งที่ระดับความยาก 1-5 ถ้าน้ำมากๆก็อาจยากถึงระดับ 6 พยายามจะฟอร์มทีมไปลุยหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเสียที หลักๆเลยก็คือไม่มีตังค์ และป๊อด! จนได้มีโอกาสไปพบปะเพื่อนสวนฯ ก็อยากจะจัดไปเที่ยวด้วยกัน และกิจกรรมที่หลายๆคนอยากทำก็คือการล่องแก่งนี่ล่ะ เราก็เสนอลำน้ำว้าไปเลย ไปทั้งทีก็ไปให้มันสุดๆไปเลย ก็สรุปจบกันที่นี่ แต่กว่าจะลงตัวก็จะล่มแหล่ไม่ล่มแหล่อยู่เหมือนกัน เพราะอุทยานดันมาปิดฟื้นฟูช่วงเดือนกันยา ซึ่งเป็นช่วงที่น้ำเยอะ น่าล่องแก่งมากๆ ต้องขอบคุณป๋ามิคที่คอยจัดการเรื่องเที่ยวทริปนี้มากๆ

สมาชิกของทริปนี้มี 14 คน มี เรา มิค ตุ่ย รภ บิ๊ก ปิ่น หยี ศุภฤกษ์ หมอแชมป์ บุ๊ง(เพื่อนหมอแชมป์) อ๊อด มด โฮก จิ๊ป

เริ่มออกเดินทางตั้งแต่คืนวันที่ 22 ตุลา นัดกันที่ปั้มปตท.ตรงข้ามโรงพยาบาลพญาไท 2 เหมารถตู้ไป เป็นรถแก๊สแบบ 4 แถวอ่ะ ก็ยัดๆไป ประหยัดๆ

ไปถึงตอนเช้าประมาณ 7 โมง นัดกับทัวร์ที่โรงแรมเทวราช (ทริปนี้ใช้บริการของแจงแอนด์เจทัวร์ เพราะที่อื่นเต็มหมดแล้ว T T) ก็ล้างหน้าแปรงฟัน เปลี่ยนชุดพร้อมลุย แล้วจัดของใช้ที่จำเป็น ใส่ Ocean Pack ที่เค้าเตรียมไว้ให้คนละใบ ใส่ได้ไม่เกินคนละ 2 กิโล เราก็สบายๆ เอาชุดนอนไปชุดเดียวก็อยู่แล้ว

 

แล้วก็ไปกินอาหารเช้าของโรงแรม จากนั้นก็ รอ รอ รอ อีกกรุ๊ปนึงซึ่งยังมาไม่ถึง รอไปรอมาถึง 11 โมง กว่าจะได้ออกเดินทาง โกรธมากๆ แต่เพิ่งมารู้ทีหลังว่ามีปัญหากับรถทัวร์ ขายตั๋วแต่ไม่มีรถเดิน แถมออกตั๋วซ้ำมาอีก กำหนดออก 2 ทุ่มครึ่ง แต่เลทไปถึงเที่ยงคืน!! น่าสงสาร

เดินทางไปจุดเริ่มต้นล่องแก่งที่บ้านสบมาง อ.บ่อเกลือ ประมาณชั่วโมงกว่าๆ  รถตู้ดันพาไปหลงอีก มึนจริงๆ ไปถึงก็ต้องรีบยัดอาหารกลางวัน กว่าจะได้เริ่มล่องก็ประมาณบ่ายโมงครึ่ง ต้องล่องแข่งกับเวลาเลย ห้ามหยุดพัก ต้องไปถึงแคมป์ให้ทันพระอาทิตย์ตกดิน ไม่งั้นจะอันตรายมากๆ

  พร้อมลุย!!

แต่ละลำมี นายหัว นายท้าย และพวกเราอีก 5 คน ลำเราก็มี เรา บิ๊ก อ๊อด แล้วก็พี่ผู้หญิงอีก 2 คน พี่ดากับพี่อ๋อ ส่วนนายหัวชื่อพี่แอ๊ด นายท้ายชื่อพล ประสบการณ์ไม่ต่ำกว่า 10 ปี เริ่มต้นซักซ้อมท่าพาย และสัญญาณต่างๆ แล้วก็ลุยเลย!! จ้ำกันไม่หยุดท่ามกลางสายฝนโปรยปรายลงมา มันส์มากๆ ตกเรือไปทีหนึ่งที่แก่งผีป่า เจอน้ำซัดแรงมากกระเด็นออกไปเลย ลำน้ำว้าตอนกลางยาว 80 km วันแรกล่องไปประมาณ 40 km กว่าจะไปถึงแคมป์ฟ้ามืดพอด

ี ขนสัมภาระแล้วก็อาบน้ำ กลุ่มพวกเราก็ลงไปอาบในแม่น้ำเลย อาบเสร็จก็นั่งรออาหารเย็นจากฝีมือพี่ๆนายหัวนายท้าย พวกเราก็นั่งเล่น killer กันแป๊บนึง ก็แยกย้ายกันเข้านอนในเต็นท์ริมแม่น้ำ ^^

แก่งห้วยเดื่อ

  แก่งผีป่าที่เราตก

ตื่นมาอีกวันหนึ่ง ไม่เคยไปเที่ยวแล้วนอนเต็มอิ่มขนาดนี้มาก่อนเลย นอนตั้ง 8 ชม แหน่ะ พร้อมลุยกับแก่งที่โหดกว่าเดิม ^^ กินไมโลขนมปัง และข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยก็ pack ของเก็บเต็นท์เตรียมตัวเดินทางต่อ ออกเดินทางตอน 9 โมง เจอแก่งแรกก็มันส์เลยทีเดียว จากนั้นก็มีแก่งความโหดระดับ 4-5 ตามมาติดๆ แก่งส่วนใหญ่จะเป็นแก่งลดระดับ เป็นเหมือนหน้าผาอ่ะครับ คือ น้ำจะไหลนิ่งๆ พอถึงแก่งก็จะตกลงมาเลย ความสูงก็ประมาณ 1-2 เมตร คือระหว่างที่ล่องถ้าเห็นว่าน้ำไหลนิ่งๆก็เตรียมตัวไว้เลยว่าจะเจอแก่งลดระดับแบบนี้ มองไปที่แก่งแล้วจะไม่เห็นน้ำแตกฟองเลย เหมือนจมหายไปเลย ซึ่งแก่งพวกนี้ต้องระวังพวกไฮโดรให้ดี มันจะเกิดกระแสน้ำวนในแนวตั้ง ถ้าเราไม่ช่วยกันพาย มันจะดูดเรือเอาไว้ และถ้าเกิดมีคนตกไปบริเวณนั้นมันจะดูดลงไปใต้น้ำ ต้องรีบว่ายหนีออกจากบริเวณนั้นทันที  ดังนั้นพอจะถึงแก่งแต่ละทีก็ต้องรวบรวมสมาธิและพลังใจพอสมควร เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก็ ฮึด!! เอี๊ยะ!! เอี๊ยะ!! เอี๊ยะ!! เร่งฝีพายพุ่งเข้าไปทันที มันส์สุดๆ

พักผ่อนที่จุดทางขึ้นน้ำตกภูฟ้า

ล่องไปเรื่อยๆผ่านแก่งขอน แก่งครก จนมาถึงแก่งผารถเมล์ เป็นแก่งที่น้ำลดระดับสูงมาก มองไกลๆเห็นละอองน้ำที่เกิดจากกระแสน้ำกระแทกกับหินกระเซ็นขึ้นมาเต็มไปหมด เรืออีก 3 ลำจอดรอลำเราให้ไปสำรวจเส้นทางก่อน เนื่องจากมีประสบการณ์มากสุด เอาว่ะ ถึงตอนนี้แล้วจะยังไงก็ต้องลุย!! เอี๊ยะ!! เรือพุ่งเข้าไปที่ช่องว่างระหว่างหิน ผ่านจุดลดระดับ เรือแทบจะพุ่งตั้งฉากลงไปเลย วูบบบ.. ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าน้ำซัดเข้ามาแรงมาก คนที่นั่งกาบซ้ายทั้งหมด(รวมถึงเราด้วย)และนายหัวนายท้าย โดนน้ำซัดตกจากเรือไปแต่ยังดีที่นายหัวกับเรายังใช้ขายึดกับที่นั่งในเรือได้อยู่ ต้องให้เพื่อนๆกาบขวาดึงตัวขึ้นมา ส่วนพี่ผู้หญิงข้างหลังเราและนายท้ายหลุดออกไปจากเรือโดนกระแสน้ำพาลอยคอไปเรื่อยๆ แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือหมวกกันน็อคของพี่ผู้หญิงหลุดลอยไปด้วย นายหัวหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด รีบพายเข้าไปช่วยให้เร็วที่สุด เพราะหัวอาจโดนหินกระแทกได้ เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก!! ระหว่างที่เราถูกกระแสน้ำกดจมลงไปในน้ำนั้นรู้สึกเหมือนโดนหินกระแทกเข้าที่หัวทีนึง หลังจากที่ทุกคนขึ้นมาบนเรือได้อย่างปลอดภัย ก็ต้องมาสำรวจบาดแผลและปฐมพยาบาลกันชุดใหญ่ เราก็ได้แผลบาดที่นิ้วโป้ง และที่เข่า เลือดสีแดงสดใสมาก ก็พันผ้าก๊อชไว้กันเสียดสี ส่วนพี่ที่หมวกหลุด หน้าผากโดนกระแทกและถลอกมีเลือดซึมออกมาหลายจุด ก็ปิดแผลไว้ หลังจากนั้นเราก็ได้สอบถามนายหัวและเรือลำอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์ได้ความว่า.. ตอนที่เราล่องลงไปที่ช่องว่างระหว่างหิน ขณะที่พุ่งลงไป กาบซ้ายเกิดไปกระแทกกับหิน เรือก็เลยเด้งออกมา ประกอบกับที่กาบขวาก็มีน้ำหนุนใต้เรือ ทำให้กาบขวายก แล้วพากาบซ้ายมุดลงไปในไฮโดรที่พร้อมจะดูดลงไปทุกเมื่อ เรือก็ลากไปกระแทกกับหินต่อ เรือลำอื่นๆที่คอยดูเหตุการณ์ก็ตกใจกันใหญ่ พุ่งลงไปแล้วเห็นคนหายไป

ทั้งแถบ ลอยไปตามน้ำ นึกว่าเรือจะคว่ำไปแล้ว….  แก่งนี้มันส์จริงๆ เป็นประสบการณ์ที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิตเลยทีเดียว

แก่งผารถเมล์

แผลแห้งแล้ว ดูแผลเล็กๆ แต่เจ็บมากกก

เสียขวัญไปหลายแต่ใจยังสู้อยู่ ก็ลุยกันต่อไป ผ่านแก่งเสือเต้น แก่งโดด แก่งใหม่ แก่งสร้อย ก็มีลำอื่นกระเด็นกระดอน และมีคว่ำไปบ้าง จนมาถึงแก่งสุดท้ายคือ แก่งวังลุน หรือแก่งยาว เป็นแก่งคดเคี้ยวยาวประมาณ 100 เมตร ปลายแก่งหินบีบตัวลงทำให้กระแสน้ำแรงมากขึ้น ความยากระดับ 5 แต่ตอนที่เราไปน้ำเยอะมาก ความยากก็เลยไต่ระดับขึ้นไปที่ระดับ 6 เอาล่ะ เราต้องผ่านไปให้ได้ เอี๊ยยะ!! จ้ำๆๆๆๆ จ้ำสันคลื่นไปเรื่อยๆ เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา จ้ำๆๆๆ มันส์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากย้อนกลับขึ้นไปซ้ำอีกทันที 55  นั่งข้างหน้านี่มันสนุกอย่างงี้นี่เอง ว่ะฮ่ะๆๆ น้ำซัดเข้าหน้า สุโค่ยยย มันส์มาก.. ตอนล่องแก่งเราใส่ contact lens รายวันไปล่ะ แต่แปลกมากมันดูดตาแน่นมากเลย น้ำซัดเข้าตาแรงๆตั้งหลายครั้ง ตกน้ำตั้งหลายรอบ มันก็ยังไม่หลุด เยี่ยมจริงๆ ถ้าหลุดแล้วล่องแบบมองไม่ชัดคงเซ็งไปทั้งชีวิต 55

หลังจากผ่านแก่งสุดท้ายก็ปล่อยลงน้ำเล่นน้ำลอยคอไปเรื่อยๆ จนถึงจุดสิ้นสุด ก็ขนสัมภาระ แบกเรือขึ้นรถ แล้วก็นั่งรถไต่ขึ้นเขากลับไปที่ออฟฟิศของทัวร์ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก็ไปกินข้าวเย็นชุดใหญ่ อร่อยดี จากนั้นก็นั่งรถตู้ไปซื้อของตุนเสบียง และขับรถมุ่งหน้าเข้าสู่ อุทยานแห่งชาติศรีน่าน

ps. ขอบคุณภาพประกอบจาก www.nantouring.com

16-20 Oct 09 : ค่ายกลางปี'09 ชมรมจุฬาฯสู่ชุมชน

ค่ายปีนี้จัดที่โรงเรียนบ้านเหมืองแพร่ อ.นาแห้ว จ.เลย ช่วงวันที่ 12-20 ตุลาคม 2009 เราตามขึ้นไปทีหลังล่ะ อยากขึ้นไปซึบซับบรรยากาศค่ายอ่ะ คิดถึงมากๆ ไม่ได้ไปมา 2 ปีแล้ว ตอนจะขึ้นก็มักจะมีงานเข้ามาทุกที ปีนี้พอจะจัดเวลาได้ก็ขอขึ้นสักหน่อย

ค่ายนี้เป็นค่ายที่ 10 ของเราแล้วล่ะ ก็ขึ้นไปในฐานะของคนแก่ไปดูแลน้องๆ จะไปดูว่าค่ายตอนนี้เปลี่ยนไปถึงไหนแล้ว มันก็พ้น Generation เรามาแล้วล่ะ ทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดาตามการเปลี่ยนแปลงของโลก (ระหว่างเขียนอยู่ก็ถือโอกาสกลับไปย้อนอ่าน Blog ตอนไปค่ายกลางปีเมื่อ 2 ปีที่แล้ว)

อ่านจบแล้วรู้สึกว่าโคตรแก่เลย ฮ่าๆ แก่จริงๆ.. เป็นคนแก่ที่โคตรเคร่ง โคตรจริงจัง และโคตรอยู่ในกรอบเสียด้วย.. แต่ครั้งนี้ที่เราขึ้นไปมันก็ยิ่งตอกย้ำว่าอะไรอะไรมันก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลาจริงๆล่ะ กฎอะไรก็ต้องปรับเปลี่ยนตามสภาพ ตอนนี้ชนบทแทบทุกที่ก็เจริญขึ้นจริงๆ วัตถุเข้ามาเต็มไปหมด เรื่องมือถือมันก็เป็นสิ่งปกติ เป็นสิ่งที่หาซื้อได้ทั่วไปและราคาไม่แพง เด็กๆในค่ายยังมีใช้เลย ดังนั้นเราควรมายึดที่วัตถุประสงค์กันมากกว่าตามที่ได้ถกเมื่อ 2 ปีที่แล้ว

ค่ายนี้แม้ว่าจะมีสัญญาณมือถือเต็มหลอด แต่ชาวค่ายทุกคนก็ให้ความร่วมมือดีมาก ไม่เอาออกมาใช้ในเวลาทำกิจกรรม ระหว่างวันก็ทิ้งมือถือไว้ในห้องนอนหน่ะแหละ ตอนเย็นก็ค่อยมาเปิดดูก็ได้ อีกอย่างคือไม่ค่อยเห็นชาวค่ายอยู่ในโลกส่วนตัวเท่าไร ทุกคนเอนจอยกับการใช้ชีวิตบนค่ายมาก เรามีเวลากันแค่ 7 วันหน่ะ ใช้ชีวิตตรงนั้นให้คุ้มค่าเก็บเกี่ยวประสบการณ์ตรงนั้นไปให้ได้มากที่สุด ^^ เพลงหรือเกมส์เอาไปเล่นนอกค่ายนู้น เล่นตอนไหนก็ได้ 🙂

ปัญหาอีกอย่างหนึ่งที่เห็นเด่นชัดคือเรื่องเวลาละครับ น่าจะคุมได้ดีกว่านี้ เลทไปหลายอย่างเลย โดยเฉพาะกีฬาสีบางทีมันก็นานเกินไปนะสำหรับพาเหรด ระหว่างนั้นน้องก็กลับบ้านไปหลายคนเหมือนกัน ก็ลองปรับๆกันดูนะครับ

ค่ายนี้เรื่องคนอาจจะมีปัญหาช่วงแรกๆ แต่ที่เหลือนี่ ถือว่าเป็นบุคลากรชั้นเยี่ยมเลยหล่ะ น้องๆให้ความร่วมมือดีมาก ทุกคนทุ่มเทจริงๆ พี่ขอยกนิ้วให้

ทุกค่ายมันก็มีปัญหาเข้ามาให้เราแก้เป็นธรรมดาอยู่แล้ว และเท่าที่พี่รู้ก็มีเสียน้ำตากันทุกค่าย แต่เมื่อเราเปิดใจซึ่งกันและกัน พูดคุยกัน ปัญหาเหล่านั้นก็จะหมดไป อะไรที่ดีๆก็เก็บเกี่ยวลงมา อะไรที่มันไม่ดีก็ทิ้งไว้ในค่าย จบในค่ายนะครับน้องๆ

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ค่ายนี้ก็เป็นค่ายที่พี่ประทับใจมากๆอีกค่ายหนึ่ง แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆก็ตาม

ค่ายใหญ่เอาให้มันดีกว่านี้อีกนะครับ staff ทั้งหลาย เอาใจช่วยครับ

ถ้ามีโอกาสพี่จะตามขึ้นไปนะ

ธีรเดช รักชมรมสลัม

ps. เด๋วนี้สกิลการเขียนของธีรเดชอยู่ในขั้นแย่มาก Friendship ของหลายๆคนที่เขียนไป ก็เขียนไม่ค่อยออก ตอนเขียนก็ปวดหัวมากๆด้วย น้องก็พยายามอ่านหน่อยนะ ทุกอย่างในนั้นพี่เขียนด้วยความปรารถนาดีทั้งหมด ถ้าอ่านแล้วแปลได้หลายความหมายก็เลือกความหมายที่ดีละกันนะน้องๆ